مطالعه تغییرات مولفه های تنوع گونه ای در گرادیان ارتفاع منطقه حفاظت شده گنو با استفاده از روش تقسیم بندی افزایشی

یکی از مناسب ترین روش ها جهت جلوگیری از فرسایش خاک و یا کاهش آن، حفظ و احیای پوشش گیاهی می باشد. بنابراین آشنایی و آگاهی از ویژگی های پوشش گیاهی، از جمله تنوع، به عنوان اولین و مهم ترین ابزار بیولوژیکی جهت حفاظت خاک ضروری است. یکی از روش هایی که اطلاعات جامعی در زمینه الگوی پراکنش مکانی تنوع گیاهی ارائه می نماید، تقسیم بندی افزایشی است. در این تحقیق به بررسی مؤلفه های تنوع گونه ای در طول گرادیان ارتفاعی منطقه حفاظت شده گنو با استفاده از این روش پرداخته شد. فهرست برداری از گیاهان در 15 طبقه ارتفاعی و با تعداد 5 پلات 4 مترمربعی در هرطبقه در جهت جنوبی انجام شد. سپس کل غنای گونه‎ای (rγ) به مؤلفه‎های داخل نمونه‎ها یا پلاتها (1α)، بین نمونه‎ها (1β) و بین طبقات ارتفاعی (2β) تقسیم‎بندی شد. تجزیه و تحلیل مؤلفه های تنوع گونه ای در مقیاس های مختلف با استفاده از نرم افزار partition نشان داد که تنوع1 β با 13/71درصد بیشترین مقدار و همچنین بیشترین سهم را از تنوع کل دارا بود. مقیاس 2β با 36/16درصد کمترین مقدار را نشان داد. نتایج بیانگر آن بود که بیشترین تعداد گونه در طبقات ارتفاعی میانی (1200 تا 1700 متر) مشاهده شده و گونه های ناحیه رویشی ایرانی-تورانی بیشترین سهم را به خود اختصاص داد. استفاده از تقسیم بندی افزایشی مقیاسی که بیشترین سهم را در تنوع کل در سطح منطقه ای دارد (regional) را ارائه می نماید و همچنین بهترین مقیاس جهت فعالیت های احیا را به ما نشان می دهد.